نخستين چيزي كه در آيه مباهله جلب توجه ميكند اين است كه مسألة مباهله را ميتوان به عنوان نشانة روشني بر حقّانيت و صدق پيامبر اسلام (ص) در مسألة دعوي رسالت مطرح كرد ، زيرا ممكن نيست كسي كه به ارتباط خود با پروردگار ايمان قطعي نداشته باشد وارد چنين ميداني گردد، يعني از مخالفان خود دعوت كند كه بيائيد و با هم به درگاه خدا برويم و از خدا بخواهيم دروغگو را رسوا سازد، و من قول ميدهم كه نفرين من در حق مخالفان عملي خواهد شد ، و نتيجه آن را خواهيد ديد!







به طور مسلم ورود در چنين ميداني بسيار خطرناك است ، زيرا اگر نفرين به اجابت نرسد و اثري از مجازات مخالفان ظاهر نشود، نتيجه جز رسوايي دعوت كننده نخواهد داشت ، و هيچ انسان عاقلي بدون اطمينان به نتيجه ، قدم در اين ميدان نميگذارد.







به همين دليل در روايات اسلامي ميخوانيم هنگامي كه پاي مباهله به ميان آمد، مسيحيان نجران از پيامبر(ص) مهلت خواستند تا در اين باره بينديشند ، و هنگامي كه ديدند پيامبر اسلام (ص) تنها كساني را با خود براي مباهله آورده كه دعاي آنها ميتواند مستجاب باشد ، و خالي از هر گونه جار و جنجال ، و تشريفات به صحنه مباهله وارد شده ، آن را دليل ديگري بر صدق دعوت او دانستند و از مباهله سر باز زدند، مبادا گرفتار عذاب الهي شوند.







آنها هنگامي كه ديدند پيامبر (ص) با افراد محدودي از خاصّان نزديك خود و فرزندان خردسال و دخترش فاطمه زهرا (س) به ميعادگاه آمده ، سخت به وحشت افتادند و حاضر به مصالحه شدند .







از سوي ديگر اين آيه سند روشني براي مقام بسيار والاي اهل بيت پيامبر(ص)، علي(ع)، و فاطمه(س) و حسن و حسين(ع) است، زيرا در آيه سه كلمه وجود دارد «اَنْفُسَنا»، «نسائَنا» و «اَبْنائَنا»، بدون شك منظور از «ابنائَنا»، امام حسن و امام حسين (ع) بوده است و در اين هيچ اختلافي نيست ، و «نِسائنا» بر كسي جز فاطمه زهرا (س) تطبيق نميشود ، و امّا «اَنفسنا» به يقين اشاره به شخص پيامبر (ص) نيست ، زيرا آيه ميگويد «نَدْعُ ... وَانْفُسَنا» [دعوت كنيم از نفوس خويش]، ااگر منظور ، پيامبر (ص) باشد، دعوت كردن انسان از خويشتن مفهومي ندارد ، بنابراين راهي باقي نميماند، جز اينكه بگوئيم منظور تنها علي (ع) است.











 

پيام قرآن ج 9


حضرت آيت الله مكارم شيرازي و ساير همكاران